In ons eigen Nederland speelt zich al jaren een bijzonder schouwspel af: de politieke fluitparade waarin de kiezers als ratten achter de rattenvangers aanlopen.
Het volk, de kiezers van Nederland, gedraagt zich als ratten betoverd door de melodieën van de politieke rattenvangers. De kiezers hobbelen vrolijk achter iedereen aan die een verleidelijk liedje fluit, zichzelf overgevend aan de betovering van het moment. Als ratten achter de rattenvanger van Hamelen, zo lopen ze achter de ene na de andere politieke partijleider aan.

Het begon allemaal met de charismatische deuntjes van Pim Fortuyn, de oorspronkelijke rattenvanger van de LPF, die de ratten betoverde met zijn krachtige tonen. Ze dansten in zijn schaduw, gevangen door zijn woorden. Helaas werd zijn lied plotseling tot zwijgen gebracht door een noodlottig einde.
De rattenvanger van Rotterdam verdween uit het zicht, maar zijn invloed bleef voortduren, als een echo in de gangen van de politieke geschiedenis.
Maar, beste lezer, ik voeg Pim Fortuyn als eerste toe aan dit kleurrijke tableau van politieke rattenvangers. Hij was de pionier, de eerste die de ratten betoverde met zijn fluittonen, waardoor de weg werd geplaveid voor de vele anderen die zouden volgen. Zijn deuntjes klinken nog steeds door in de herinneringen van velen, een herinnering aan een tijd waarin de politieke fluitparade van Nederland echt begon.

Vervolgens was er de Partij voor de Vrijheid, geleid door een charismatische fluitist genaamd Geert Wilders. Met zijn scherpe tonen en ondanks zijn grove taalgebruik lokte hij de ratten naar zijn parlementaire piperade. Maar na zijn “Minder, minder, speech” verloor zijn deuntje zijn glans, en veel kiezers renden verder, op zoek naar een nieuw geluid.

Tussendoor hadden we nog heel even Trots op Nederland van Rita Verdonk. Zij was niet links, zij was niet rechts, maar rechtdoorzee. Als een speedboot schoot zij naar 25 virtuele zetels in de peilingen, maar nog voor de Tweede Kamerverkiezingen van juni 2010 was het TON-schip alweer gezonken.

Toen verscheen het Forum voor Democratie op het toneel, onder leiding van Thierry Baudet, een begaafd musicus die de ratten betoverde met zijn intellectuele melodieën. De ratten dansten en draaiden, gefascineerd door zijn woorden. Maar ook zijn fluittonen vervaagden, en de ratten zochten opnieuw naar een vers deuntje om hun staarten op te schudden.

Daarna kwam daar de BoerBurgerBeweging, geleid door een boerin met een fluit genaamd Caroline van der Plas. Haar simpele, oprechte liedje trok de aandacht van de ratten die verlangden naar echtheid in de politiek. Ze marcheerden enthousiast achter haar aan, maar ook dit liedje veranderde in een echo, verdwijnend in de wind.

En nu, in de schaduw van de politieke schemering, doemt Pieter Omtzigt op met zijn Nieuw Sociaal Contract. Als een bedreven rattenvanger betovert hij de ratten met zijn belofte van verandering en vernieuwing. Ze hobbelen achter hem aan, gefascineerd door zijn oprechte en strijdlustige geluid.

Maar hoe lang zal deze betovering duren? Hoe lang zullen de ratten blijven dansen op het ritme van zijn fluit? Want de geschiedenis leert ons dat zelfs de meest meeslepende melodieën uiteindelijk vervagen. En de ratten, altijd op zoek naar iets nieuws, zullen weer verder trekken, op zoek naar een volgende melodieuze verleider.

In deze betoverende fluitparade van de Nederlandse politiek blijven de ratten hobbelen, altijd op zoek naar het perfecte liedje dat hun harten sneller doet kloppen. En zo gaat het rat race van de politiek verder, terwijl de rattenvangers blijven fluiten en de ratten blijven volgen, hopend op een deuntje dat eeuwig blijft beklijven.

En zo blijft de politieke fluitparade van Nederland voortduren, met de ratten die enthousiast achter de rattenvangers aan blijven lopen. In deze kleurrijke en soms tragische vertoning van de politieke arena, blijft de betovering voortduren terwijl de ratten blijven dansen op het ritme van veranderende fluittonen.

 

Aanvulling 22 november 2023:

Met een milder toontje produceerde Geert Wilders voor velen toch weer een aantrekkelijk geluid. De ratten kwamen massaal weer terug vanuit BBB, NSC, FvD en zelfs VVD hoek en zij kroonden Geert tot de grootste rattenvanger.

 

 

Nb voor circa 95% geschreven door Ku-In op basis van een korte social media “conversatie” over populisten en het van links naar rechts bewegende electoraat